Spowiedź (u) pośrednika

– Dzień dobry, biuro nieruchomości? Chcę kupić mieszkanie.
– Dzień dobry, tak, dodzwonił się Pan do „Sweat Home” Nieruchomości, Tomasz przy telefonie, w czym mogę Panu pomóc?
– Mówiłem: potrzebuję mieszkanie.
– Jakie dokładnie?
–  Mniejsze.
– Aha… W jakiej lokalizacji?
– Gdzieś tu blisko.
– Aha… Coś więcej może mi Pan opowiedzieć?
– Aaa, no tak, dobrze że Pan pyta – żeby wysoko nie było i żeby z okien nie było widać śmietnika.
– Ok. To już wszystko?
– No i najważniejsze – żeby było ładne!
🙂

Masz tu babo placek. Jest Klient, jest potrzeba, jest pierwszy kontakt i jest … czarna d…ziura. Siedzi Tomasz i duma. Zebrany wywiad wygląda marnie, ale nie chciał spłoszyć człowieka. Lista zebranych info nie grzeszy konkretami:
1. mieszkanie,
2. zakup,
3. mniejsze,
4. tu blisko,
5. niewysoko –hmmm, Tomasz sam mieszka na parterze tak zwanym „wysokim” więc co jest niewysokie?,
6. żeby nie było widać śmietnika – a taki przy alejce osiedlowej może być? czy już dyskwalifikuje ofertę?
7. ładne (Tomasz widział ostatnio czadowy loft w miesięczniku wnętrzarskim, o to chodzi?)
Aaa  – no i jeden konkret jest– numer telefonu na ekranie smartfona Tomasza.

Tomasz spryciula zjednał sobie dzwoniącego delikwenta i już twarzą w twarz zaczyna swoje dochodzenie.

Dzwoniący Poszukiwacz Mniejszego Ładnego Mieszkania Tu Blisko Bez Śmietnika, bardzo chętnie umówił się na spotkanie. Z żoną nawet przyszedł zachęcając ją słowami „Chodź Matka, ten młody nam znajdzie mieszkanie”. Pan Józek z żoną przekracza próg biura Tomasza:
– Proszę usiąść – zachęca Tomasz.
– A nie, nie,  od razu idziemy! – oponuje Pan Józek
– A gdzie?
– A oglądać…
Tomasz wziął głęboki wdech.
– Panie Józefie, mogę się tak do Pana zwracać? Zanim obejrzymy mieszkania chciałbym zadać kilka pytań.

No i się zaczęło…

Na początku było łatwo, warunki współpracy omówili na stojąco, bo Klientom szkoda było czasu. Pan Józek już kilka biur przeszedł, więc to nie nowość. Inni już mu szukali, ale potem ręce rozkładali, że Klient wymagający.  Do umowy trzeba dowód pokazać, telefon, „imejla” nie mają. Proste pytania to i szybko poszło. Ale reszta?
Z informacji uzyskanych z pierwszej rozmowy telefonicznej – Tomasz mógłby umówić co najmniej kilkadziesiąt ofert w mieście. Bo każde jest mniejsze, niżej i ładne – zależy od punktu odniesienia.  Na to ani Józkowi ani jego żonie zwanej przez niego „Matką” zdrowia mogłoby nie starczyć.
Więc już po kolejnych pytaniach co oznacza „mniejsze” i „tu blisko” Pan Józek usiadł z Matką przy stole. Tomasz notuje usłyszane informacje i o zgrozo – pyta dalej! A piętro? A czy widoku nie szkoda, a zdefiniujmy „śmietnik”, „ładnego” póki co nie dotyka. Dojdą i do tego.

– A co to ja na spowiedź tu przyszedłem? – dziwi się Pan Józek.

Tomasz miło i z uśmiechem brnie dalej „Panie Józefie, żebym zrozumiał dobrze Państwa potrzeby i znalazł szybko optymalną ofertę zapytam jeszcze skąd taka decyzja?” A że w oczach Pana Józka Tomasz zaczął się jawić jako poczciwy chłop, to się wyrwało, że dzieci poszły w świat, każde jest na swoim, że wiatr po mieszkaniu hula, bo metrów dużo, kamienica wysoka a koszty ogromne bo piec elektryczny ciągnie. Na to żona, się wtrąciła, że na święta to się wszystkie dzieci zjeżdżają a i wnuki na wakacje też by chciały przenocować, ale co zrobić jak zaoszczędzić trzeba – to i metrów mniej musi być. Tu już swój sklep ma ulubiony za rogiem i nigdzie indziej nic nie kupuje.  Już przy herbacie z dwoma czubatymi łyżeczkami cukru Pan Józek wspomniał, że teraz w mieście to mu tylko szwagier został z którym w karty można pograć. Ale, że mieszka po drugiej stronie miasta to i nie ma jak się z nim widzieć, bo samochodu nie mają.
Żona zwana „Matką” wspomniała, że jej Józek na kolana narzeka, i że chodzić coraz trudniej – więc sił nie ma na te czwarte piętro ich kamienicy się wdrapać, to teraz niżej musi być. Że mieszkanie choć trudno będzie się do mniejszego przyzwyczaić (bo te wnuki), to musi być małe, bo żeby po sprzedaży tego czwartego piętra coś na zapas starczyło do emerytury dołożyć.   A że ona kiedyś o ogródku marzyła, bo tak kwiaty lubi i ciszę, i słońce, co by na starość kości wygrzać. A tu w kamienicy balkonik malutki od ulicy z tramwajem.
Ponarzekali, że już tyle widzieli mieszkań, co to niby takie miały być jak mówili – mniejsze, nisko, taniej, ale już tracą nadzieję, bo albo za małe jednak było, albo sam parter – a to niebezpiecznie może, że takie „za nowoczesne” też widzieli, bo to mody teraz takie, a oni jak w szpitalu się poczuli, bo biało i szaro było w środku. Wmawiali im wszyscy, że to podobno ładne teraz  – a oni jeszcze trochę chcą czuć, że żyją a nie, że już na oddziale szpitalnym mieszkają.

Przy drugiej herbacie Pan Józek wygodnie rozsiadł się na krześle w biurze

i o wędkowaniu zaczął historię jak to kiedyś ze szwagrem szczupak jak dąb im wędkę złamał. I że to były czasy…Tomasz słuchał i słuchał, coś notował, dopytywał i tak zleciały dwie godziny… bo potem do doktora się spieszyli, a tak jakoś zleciało w tym biurze przy herbacie. Pan Józek wyszedł „wyspowiadany” i nawet się nie zorientował, że nic tego dnia nie obejrzał, za to Tomasz zgrabnie umówił się z nim na najbliższy poniedziałek na „konkret”.
W poniedziałek pojechali – do zupełnie innej dzielnicy – innej niż ta „tu blisko”, w której do tej pory zeszli wszystkie mieszkania – w sumie nie potrafili powiedzieć, czemu tylko w tej dzielnicy „tu blisko” szukali. Bo sklep blisko? Ta nowa gdzie indziej, ale za to blok obok Szwagra Od Kart! I przy tym samym sklepie sieciowym co tam w centrum! Piętro? – szóste! Ale winda jest to i Józkowe kolana odpoczną, a to o to chodziło!  Że też nie pomyśleli wcześniej! Namiastka ogrodu za oknem jest nawet bo piękna loggia – od południa – surfinie będą się pięknie chować, fotel się wystawi, na topole pod blokiem popatrzy. Śmietnika nie widać – bo tym „śmietnikiem” do tej pory nazywali plac budowy nowej handlowej kamienicy po sąsiedzku. No i w ogóle…. piękne takie, bo w boazerii – podobnej jak u nich w mieszkaniu w kamienicy do tej pory i firanki takie ładne, i łazienka z kwiatowym wzorkiem, że aż „Matka” się uśmiechnęła do Tomasza, bo ci agenci wcześniej mówili jej, że szare betonowe płytki to teraz niby „ładne”. Co to ci młodzi teraz już gustu nie mają! A ten miły Tomasz młody a gust ma! 😉 A i lampy normalne na środku sufitu a nie jakiś ledowe węże co to zimne światło dają. A do tego … wcale nie mniejsze, wnuki się pomieszczą w  wakacje! –ale przy tym sporo tańsze niż ich dotychczasowe w kamienicy przy głównym deptaku miasta. Tomasz sprawdził, że wysoki blok na obrzeżu miasta jest na tyle tańszy, że i spora górka zostanie po sprzedaży, więc i emerytura spokojniej zleci.
Tomasz wręcza opis mieszkania Panu Józkowi a do tego kartkę -rozkład jazdy autobusu z przystanku pod blokiem:
– Panie Józefie – to dla Pana – ten autobus, który się tu zatrzymuje – tylko 2 przystanki dalej  ma postój  przy jeziorku. Pozwolenie na wędkowanie tylko Pan wykupi. Szczupaki tam biorą! 😉 – mruga porozumiewawczo.
…
I tak Pan Józek pakuje z „Matką” walizki. Mieszkanie czeka. Mówili: mniejsze, niżej, blisko – w centrum, bez śmietnika za oknem a tu: większe, wyżej, w dzielnicy Szwagra, daleko od hałaśliwego centrum, z surfinią na poręczy – i to jest to, czego im było trzeba! „Matka” jakaś weselsza, bo do siostry blisko, a i wnukom pokój szykuje, Józek już wędki ogląda.

Ojjj… nie posłuchał ich ten Tomasz? A może właśnie odwrotnie – posłuchał… lepiej niż inni! Posłuchał emocji i tego czego potrzebowali, a czego nie nazwali.

Tomasz w zaciszu biura dopina sprzedaż ich czwartego piętra kamienicy, którą mu zlecili. Z umowy obiecane honorarium Tomaszowi zapłacą, a do tego Pan Józek, w podziękowaniu  pierwszego szczupaka Tomaszowi zawiózł – za to, że po tej „spowiedzi” u Tomasz od razu do prawdziwego raju ich zabrał…  😉